Figaro...

Mijn allerliefste knuffel is niet meer...

Voor Figaro,

Dag mijn liefste kattenkind!

Ik hou van je en ik mis je nu al heel erg!

Maar het ging niet meer mijn schat, het kon niet meer, jou laten lijden, dat wou ik niet!

Je huisje was kapot mijn schat, je kon er niet meer in wonen.

Vroeger hebben we het samen opnieuw opgebouwd, nu kon dit niet meer...

Je bent zo apart, zo heel speciaal.

Je bent mijn wonderkatje!

Ik zal je nooit vergeten...

In 2002 kwam je bij ons wonen, we ontdekten je in het asiel waar je verkommerde, je had pijn in je bekje en kon bijna niet meer eten.

Mensen vertrouwde je niet meer, je was vroeger mishandeld geweest en heel erg bang.

Je haalde uit en krabde, uit angst, uit pijn, uit onmacht.

Wat had je pijn, mijn schat...

We namen je mee naar huis en hoopten je een beter leventje te geven, we verwachtten niets van jou, we wilden alleen maar geven.

Maar jij besliste anders!

Jij wilde leven en dus gingen we ervoor!

En jij gaf ons zoveel geven, zoveel liefde, zoveel warmte, zoveel...

Heel veel dierenatsbezoekjes hebben we samen gedaan, dierenartsbezoekjes die jij verafschuwde en waar je zo bang voor was, ik weet nog hoe je ontsnapte uit mijn handen bij de dierenarts, van de behandeltafel afsprong en zijn hele bureau onderste boven haalde. We konden je maar niet pakken en ondertussen hoorden we constant de bel, mensen die in de wachtzaal plaatsnamen.

Nu lachen we erom en zeggen, samen met onze dierenarts : "pas op hé, dit is Figaro, ons leeuwtje, onderschat hem niet".

Je kreeg heel veel medicatie, alles in spuitjes want je liet nooit toe dat we je mondje aanraakten, hier had je teveel pijn gehad.

Toen we op reis gingen en papa en mama kwamen oppassen hadden Ludo en ik maar 1 zorg : "kijk je wel of Figaro komt eten, hou je hem in het oog? Bel je ons als het niet lukt? Heb je het nummer van onze dierenarts bij je gestopt?..."

Ik denk dat we ze soms bijna gek maakten met onze zorg om jou maar ze deden wat we vroegen en jij werd ook voor hen een heel speciale kater.

Hoe groot was ieders vreugde toen jouw vertrouwen in ons, in mensen groeide!

Nu mochten ze je aaien, nu kwam je zelf spinnend om aandacht vragen!

Je bomvolle rugzak waarmee je bij ons toekwam, was eindelijk leeg...

En het genieten kon echt beginnen.

Tegelijk werd ook je medische toestand beter !

Gedaan met de maandelijkse spuitjes, jij kon zonder cortisone verder!

Meer 2 jaar lang ging het gewoon supergoed op alle vlakken.

Jij was ons wonderkind, ons ongelooflijk maar waar katje, ons succesverhaal, onze lieveling...

Je was de ster in huis!

Jij had de beste plekjes en de nieuwste mandjes en je genoot zo heel erg!

Zo bang als je vroeger was , zo zalig vond je het nu om boter te komen likken bij Ludo of om in onze armen te nestelen luid spinnend...

Elk kitten kreeg jouw goedkeuring, elk katje was welkom thuis, je was mijn superkatje!


Ik kan niet tellen hoeveel kittens en katjes lekker nestelden in de kromming van jouw pootjes.

Dit jaar begon zo goed, niets wees erop dat in je mondje een vreselijk proces bezig was...

Tot we begin maart merkten dat je lip wat gezwollen leek.

Eerst dacht ik nog dat het verbeelding was, 25 maart kwam het verdict bij de dierenarts.Het gaat om een groot gezwel, een tumor, ...

We wilden niet opgeven, we wilden weten of we iets konden doen en dus gingen we naar de universiteit voor een diagnose.

Helaas, 30 april was heel erg duidelijk dat jij niet meer kon genezen...

Vanaf dan wilden we alleen quality-time met jou!

Maximale ondersteuning, alleen de hapjes die jij lekker vond en heel veel knuffels.

Ik ging zalm voor je kopen en probeerde zelfs gehakte biefstuk (al vond ik het walgelijk om dit te kopen, voor jou deed ik het...)

Maar het lukte niet, je huisje brokkelde verder af, steen voor steen...

We konden niet anders dan toekijken en proberen de sloop tegen te gaan...

Tot gisteren,

toen was het duidelijk.

Dit was genoeg, jij wilde en kon niet meer.

Het was tijd om los te laten...

Om je te laten gaan, naar een leven zonder pijn!

Naar een wereld vol licht en warme zonnestraaltjes...

Mijn kleine lieve schat,

we hebben heel rustig afscheid genomen en in mijn armen ben je weggegleden.

Thuis hebben alle poezen afscheid van je genomen, net zoals ik het voor hen wou.

Fluzemuus wijkt niet van mijn zijde, net zoals ze de laatste dagen steeds bij jou in de buurt bleef. Ze troost me...

Kleine schat,

geef Romeo een dikke smakkerd van me, zeg hem dat ik van hem hou.

Zorg voor alle kleine kittentjes daarboven.

En geef Kiki een knuffeltje voor Sabine.

Figaro,

weet dat een deeltje van jou altijd bij zal zijn...

Ik hou van je,

Ga mijn lieve schat,

ga naar de regenboog vol warme lichte kleuren,

ik laat je los, ik hou teveel van je om je hier te houden!

Je mama