Het verhaal van mama Snowwhite...

Een sneeuwwit poesje, achtergelaten bij een verhuis.

Ze redde zich net in een zwerfkattenkolonie waar ze ook haar kleine babytjes ter wereld bracht.

Gelukkig werd ze opgemerkt en kon ze haar kleintjes in alle rust grootbrengen binnen de veilige schoot van de kittenopvang.

Haar opvangmama Santia doet het verhaal van Snowwhite en haar 3 prachtkittentjes...

Drie kleine kittens ,zo klein en freëel.

Maar samen met hun mooie witte mama zo’n mooi geheel!

Mama moest even wennen aan al die aandacht en beweging om haar heen. Mensen die haar strelen, mensen die haar lief hebben!

En die zorg dragen voor haar kittens.

Handen die strelen, die zorgen, en die niet wegjagen.

Ze keek toe hoe we haar kleintjes elke dag hielpen verzorgen en wegen en liet het met veel plezier toe.

Ons kleinste kitten werd gedoopt tot Sky. Met haar mooie heldere witte pelsje en haar oogjes zo mooi en puur.
Haar zusje, en ook het grootste kitten van het nest, werd gedoopt tot Angel en ze is haar naam meer dan waard, ze is zo lief en vrolijk.

En dan was er nog het derde zusje, een praaltje. We noemen haar Bo, haar witte streepje op haar hoofdje betovert iedereen.

Alles liep vlot, we hadden drie vrolijke, gezonde kittens, tot plots 3 weken verder.
Ons Bo’ke werd wat ziekjes en zat er futloos bij. Komt wel goed dachten we, we geven ze haar pilletjes zoals voorgeschreven. Maar toen kwam ook onze kleine Sky erbij.

Hun gewichtjes slonken, hun fut helemaal weg. Grote paniek!

Terug dierenarts.

Twee dagen later doet Sky het nog niet goed. We rijden vlug naar Brugge, Chantal tegemoet. Ze krijgt er alle zorgen en liefde.
Maar nog die avond gaat de telefoon. Op m’n schermpje zie ik Chantal staan, m’n hart gaat al tekeer. Ik wil het eigenlijk niet weten, zou m’n kleine Sky gestorven zijn?

Met pijn in het hart hoor ik hoe kleine Sky haar gevecht heeft opgegeven. Ze is rustig weggevlogen naar het grote kattenparadijs...
Ze is er waarschijnlijk wel gelukkig. Het mocht gewoon niet zijn!

Mama Snowwhite verstond het even niet.

Twee? Waarom geen drie?

Bo herstelde en kwam in gewicht wat bij.

Wij opgelucht en blij!

Maar toen sloeg het noodlot nog eens toe.

Wankelend en bevend kwam Bo naar me toe.

Ik lachtte het weg en kuste haar snoet. Maar het bleef maar duren!

Terug naar dierenarts en de diagnose klonk hard.

Iets mis met kleine hersenen. Maar we gaven het niet op. Met alle steun van Chantal gingen we door.

En met antibiotica hielpen we haar er een klein beetje door. We maakten een harnasje en hielpen haar lopen.

We sterkten haar aan met extra voeding en bezochten een tweede dierenarts.

Die besloot om mee te vechten.

Ze kreeg vitamine B en doet het nu tamelijk goed!

Ook onze lieve Angel wist er een beetje van, maar deze flinke sterke meid kan er wel wat van. Die vier sterke pootjes dragen mooi haar gewicht. Soms wel wat onhandig, maar voor niets dat ze zwicht!

En kleine Bo doet zo haar best.

Probeert vooruit te geraken.

Ze weet waarvoor ze vecht!

Na een poosje spelen, komt ze uitgeteld een dutje bij ons doen.

Het is zo’n lieve meid. Ze vraagt gewoon veel tijd!

Ons Angeltje heeft al zoveel meegemaakt. Reeds een kittenleventje verspeeld.

We wensen haar nu al het geluk toe en hopen dat ze vlug een thuis krijgt, met heel veel liefde en zorg.

En als het even kan , zou het zo prachtig zijn als ze samen met haar mama kan verhuizen!
Na alles wat gebeurd is hebben ze zo’n mooie band!

Betoverende Angel en mama Snowwhite stellen het prima!

Ze zijn helemaal klaar voor een nieuwe start, een eigen toekomst!

Kleine Bo vraagt blijvende zorgen maar ze vecht en vecht.

Ze geniet van haar leventje, al is het met beperkingen.

Zij blijft in haar opvanggezinnetje wonen.