Huize Tamino...
En wat een week!
Bang afwachten, handen wassen en ontsmetten, constant andere kleren aan, bijvoeren, kittens wegen en herwegen, kittens observeren bij alles en nog wat, ongerust zijn bij elk minieme teken, medicatie bij bergen geven en het gevoel dat het allemaal niets lijkt te helpen, hoop hebben en tegelijk niet durven hopen, kilo's kittenwas, bang om de deur van hun kamertje open te doen en een catastrofe aan te treffen, ongerust als een grote kat plots braakt of minder eet,...
En wat een week!
Het was een week die ik nooit meer wil herbeleven!
Bang afwachten, handen wassen en ontsmetten, constant andere kleren aan, bijvoeren, kittens wegen en herwegen, kittens observeren bij alles en nog wat, ongerust zijn bij elk minieme teken, medicatie bij bergen geven en het gevoel dat het allemaal niets lijkt te helpen, hoop hebben en tegelijk niet durven hopen, kilo's kittenwas, bang om de deur van hun kamertje open te doen en een catastrofe aan te treffen, ongerust als een grote kat plots braakt of minder eet,...
Constant twijfelen of Simba het wel zou halen, of de anderen niet ziek zouden worden, of ik dit had kunnen voorkomen,...Maar mijn kleintjes hielden me ook overeind!!
Want ze zijn en blijven superkittens!!
Zij bleven spelen, grappige sprongen maken, eten als gek en ze vonden zelfs medicatie nemen niet erg!
Ik kreeg ook heel veel smsjes, mails, telefoontjes en veel begrip!
Alle adoptiemama's en papa's die me zo vaak mailen en sms-en en zoveel begrip opbrengen voor het uitstellen van de adoptiedatum en helpen duimen!
Mijn dierenarts die klaarstond en luisterde bij elke telefoon en vraag en met ons meeleefde.Mijn vriend, die net zo bezorgd is als ik, en dag en nacht naast me stond als ik doodongerust van bij Simba kwam...
De steungevende telefoon en mails van de medewerkster van zwerfkat in nood, haar bemoedigende woorden, haar delen van zelfde ervaringen en het uitwisselen van tips!
Het feit dat zij al kittens onder zelfde omstandigheden redde, het weten dat elke kittenopvang vroeg of laat met deze ziekte geconfronteerd wordt en dan dezelfde gevoelens van falen heeft als ik vandaag,...
Naast de kleintjes zijn het net die dingen die me overeind hielden!
Vandaag zijn we dag 9, normaal zou het grootste gevaar moeten geweken zijn en durf ik weer vooruit kijken!
Kleintjes hebben wel kale plekjes, vermoedelijk schimmel maar dat is niets in vergelijking met wat kon gebeuren, dit is gewoon te verhelpen met tijd en medicatie.
Simba, hij heeft nu redelijk gebonden stoelgang, begint alleen te eten en komt relatief goed bij!
Hij heeft wel etterige oorloop, waarschijnlijk bijbesmetting door gedaalde weerstand en krijgt nu dus toch antbiotica en oordruppeltjes bij.
Vooral slapen maar toch ook al heel even spelen!!
Hij is een piepkleine schat!
Hopelijk is het ergste nu voorbij en kunnen we straks opgelucht ademhalen...
Lieve groetjes!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten