Mijn kleine kabouter is niet meer, heel plots en heel onverwacht heeft hij ons verlaten.
Zat zijn taak hier bij ons erop...?
Misschien, maar ik mis hem zo!
11 oktober 2009,
Er wordt aangebeld, een man staat voor de deur met in zijn hand 2 doosjes.
"Ik had gebeld, de kittens zijn in nood, mama poes verstoot ze.
Ze bijt naar hen en laat ze niet meer zuigen, al enkele dagen niet, ze hebben diarree en zijn zo zwak."
Ik neem de doosjes aan, 3 kleine katjes ...
Blue, een grijs whiskaskatje hapt naar lucht, ze is stervende.
2 paar zwarte oogjes kijken me aan, een zacht miauwtje en ze heffen hun hoofdje.
Bongo en Brammetje, ze zijn zo'n 4 weekjes maar wegen nog geen 300 gram.
Direct schiet ik in aktie, deze kleintjes moeten warmte hebben en voeding krijgen, suikers, kracht...
Blue kan ik niet meer redden maar Brammetje en Bongo liggen s' avonds lekker tegen elkaar aan te spinnen, hun buikjes gevuld, lekker warm in hun mandje.
Ze blijven precair, dag na dag is het vechten, alle zorg, alle aandacht voor deze 2 hummeltjes.
En het lijkt te lukken, tot op 17 oktober Bongo sterft, de diarree had zijn lijfje te sterk uitgeput.
Vanaf dan alleen nog jou, kleine muis.
En met je wijze blik en je koddige manier om aandacht te vragen verover je onze harten.
Helemaal zelf eten is er nooit echt bij, beetje proeven ja, maar echt eten, altijd met het spuitje, altijd samen op de kast.
Ik heb het smsje nog dat Ludo me stuurde op 31 oktober : "ons kaboutertje is zelf aan het eten!"
Ik was op cursus en jij at voor het eerst een klein beetje alleen!
Het bleef bij kleine beetjes maar je deed het wel.
Wat ben ik trots als je op 8 november 360 gram weegt!
Het lijkt een overwinning!
Ik heb er vertrouwen in, je komt er wel.
Trager dan we willen, trager dan zou moeten maar goed, je bent oneindig wijs!
En er wordt met ongeduld en heel veel liefde op je gewacht.
Jij hebt je eigen gouden mandje!
Maar slechts 3 dagen later stort mijn wereld in...
Je valt terug naar 323 gram, je hebt geen diarree, je lijkt niet ziek, wat is er aan de hand?
Gelukkig ben ik thuis en kan ik je extra voeren en knuffelen.
Je blijft je eigen tempo leven.
Lekker op je genakje de trap af en dan krabben aan onze broek, om opgepakt te worden.
En als we niet rap genoeg zijn, dan klim jij gewoon omhoog.
Want daar zit je liefst, op schoot!
Wat later ga je even wandelen, kijken wat de andere kleintjes doen, even bij hen nestelen.
En na even, terug naar de zetel, je geraakt er gewoon zelf in, al ben je maar een wip groot.
Met Zeppos en Bobientje
Op 12 november gaan we dringend naar de dierenarts, je hebt ademnood.
Je oogjes zijn lichtjes waterig en je ademt met je mondje open.
Ik weet en ik voel : dit is niet ok...
Maar toch, Brammetje, toch blij ik geloven dat we het wel halen.
Jij en ik, we vechten gewoon samen en ik help je wel.
Ik geef je extra vocht, elk uur en zorg dat je het warm hebt.
Jij slaapt op je lievelingsplekje en slikt alles mooi door.
Die nacht zet ik je naast ons bed.
Lekker dichtbij ons, zo hoor ik alles en kan ik je elk uur controleren.
Om 5 uur weet ik ...
Jij geeft de strijd op, je miauwt nog even met je fijne hoge stemmetje en in mijn armen neem je afscheid van dit leven...
Vandaag blijft het stil in huis, ondanks alle zorgen, alle kleine en grote spinners die mijn aandacht vragen.
Vandaag geen mini kaboutertje meer die zachtjes aangewandeld komt en opgepakt wil worden.
Ik mis je mijn kleine schat!
Ik troost me met de gedachte dat jullie nu weer samen zijn, ergens...
Jij, Bongo en Blue.
Maar tegelijk knaagt de pijn, is er de leegte, het stille verdriet.
Ik kijk door het raam en hoop een helder klein wit sterretje te zien, door alle wolken heen.
Opnieuw een sterretje...
Mijn klein kaboutertje,
ik vergeet je nooit en al doet het gemis zo'n pijn, we gaan door, ik moet...
Ik ben dankbaar dat je hier kwam en ik een maandje heb mogen genieten, mijn wijze kleine kabouter!
Geef je broertjes een dikke zoen van mij
Voor al mijn sterretjes,
Stil verdriet, zo goed verborgen
Soms toch tastbaar, dan weer niet
Stil verdriet lijkt soms verdwenen
Maar echt verdwijnen doet het niet...
Soms toch tastbaar, dan weer niet
Stil verdriet lijkt soms verdwenen
Maar echt verdwijnen doet het niet...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten