May-Lin, een heel apart poezenmamaatje!
Vorige week zondag, May-lin zit met haar kleintjes onder het afdakje achter in de tuin.
Dit is haar thuis nu, ze werd buitengezet uit haar huis toen bleek dat ze zwanger was.
Tja, het was niet de bedoeling maar je weet hoe die dingen gaan...
Ze heeft honger, de kleintjes liggen vredig tegen elkaar te slapen.
Haar 4 meisjes, gestreepte kleine spinnertjes met op hun kopje het rood van hun vader.
Net 3 weekjes zijn ze nu.
De dame die in huis woont hier is vriendelijk en geeft af en toe wat eten of een schoteltje kattenmelk. En ze mag onder het afdakje wonen.
Maar nu lijkt het stil in huis, May-Lins maagje knort. Ze lijkt het hele weekend al weg te zijn.
De baby's slapen, het kan wel even.
De baby's slapen, het kan wel even.
Snel snel dan maar!
May- Lin verlaat de slapende kittens en gaat snel op jacht.
Als ze maar ergens iets te eten zou vinden, ze heeft zo'n honger.
De avond valt, sneller dan verwacht, ze moet terug.
Dan maar zonder eten, de kleintjes zullen haar vast al missen.
Ze rent nog wat sneller, rap de straat over.
En dan gebeurt het...
Piepende remmen, gierende banden en een klap.
May-Lin voelt hoe haar botten kraken en ze wordt met een zwaai door de lucht getild, wat verder in de gras kant komt ze neer...
Het is nacht als ze weer bijkomt.
Alles rond haar is stil en koud.
Pijn, pijn, pijn...
Ze probeert op te staan maar het lukt niet, haar mondje bloedt, haar hele achterlijfje doet vreselijke pijn.
Ze wil opstaan, ze moet naar de kittens toe.
Het lukt haar niet.
Als ze terug bijkomt is de zon al op.
Haar mondje voelt droog aan, het proeft naar bloed.
Voorzichtig wast ze zich een beetje.
Nu moet het lukken, ze probeert op te staan maar valt meteen om, een pijnscheut schiet door haar hele lijfje.
En toch, met alle wilskracht die ze heeft sleept ze zich vooruit, meter na meter, dichter naar de kleintjes toe.
Het kost haar bovenmenselijke inspanningen maar ze haalt het.
Doodop en uitgeput komt ze bij de mini's aan.
Ze piepen en zijn in paniek.
Ze stelt hen gerust en laat ze drinken.
Alleen Lili, die wil niet.
Ze ligt er stilletjes bij en weigert te zuigen.
May-Lin kan niet meer en valt in slaap.
Uren later wordt ze opgemerkt door de buurvrouw, "Tiens, wat is dat met die kattin, ze ligt er zo raar bij, we brengen ze best naar de dierenarts".
Er wordt aan haar gepord, ze wordt opgepakt en schreeuwt het uit van pijn en angst.
Ze wordt in een auto gezet.
Wat later wordt elk botje gemanipuleerd en hoort ze mensen praten.
Wat heeft ze pijn, ze heeft het koud, honger en mist haar kleintjes.
Zachtjes wordt ze in een hoge doos gelegd en legt iemand de kittens bij haar.
Nini, Titi, Zizi. En Lili?
Waar is Lili?
Dan ziet ze het levensloze lichaampje van haar kleinste...
In stilte huilt ze, verdriet, pijn, angst.
Opnieuw de auto in, opnieuw gepakt worden door mensen.
Ze laat het gebeuren, de onmacht en de pijn overheersen.
Het hoeft niet meer voor haar.
Ze wordt in een zacht mandje gelegd, de kleintjes bij haar.
En eindelijk is er ook eten.
Ze is uitgehongerd, eet en slaapt.
Als ze wakker wordt is er opnieuw eten.
Ze heeft nog steeds pijn hoewel die af en toe even minder erg lijkt te zijn.
Ze hoort mensen praten.
"Ze heeft een dubbele bekkenfractuur en een letsel op haar staartwervel. Het komt goed, mits absolute kooirust. Ze heeft ook een afgebroken hoektand maar dit is niet zo erg.
De 3 kittens zijn mager maar ok, het 4de werd geëuthanaseerd, had erge ademnood toen ze binnenkwamen. Ze heeft pijn maar ze haalt het wel."
We zijn nu enkele dagen verder.
May-Lin verdraagt de kittens soms wel en soms niet in haar buurt.
Ze is een prachtig tijgertje, een heel jong mamatje nog.
Ze laat alle zorg toe en geniet van elk aaitje, elke knuffel.
Zorgen voor de kittens lukt haar amper, gelukkig beginnen ze ook al zelf wat te eten.
Maar als ze over haar heupjes lopen, krijst ze het uit van de pijn.
Het leek de goede kant uit te gaan.
De kleintjes speelden al even, liggen erna lekker tegen mama aan en soezen, zalig gewoon.
Tot gisteren...
's Morgens leek alles nog ok te zijn.
De kittens bijgevoerd en mama verzorgd.
Maar in de late namiddag gaat het plots fout!
2 kittens komen plots in nood, ze zijn slap, hebben geen kracht meer, ze zijn apathisch en weigeren te eten.
Terwijl ik enthousiast een cursus kattengedrag volg, vloeit het leven uit hen weg...
Razendsnel en zonder duidelijke reden gaat hun toestand acheruit.
In elkaar verstrengeld en als een zuchtje wind verlaten ze ons...
Alleen Nini is nu nog over!
Nini is levendig en speels.
Ze eet zelf al een beetje en gaat ook nog lekker zuigen bij mama (al geeft mama bijna geen melk meer, gewoon sabbelen is ook heerlijk).
Verslagen hou ik Titi en Zizi vast, 2 piepkleine poezekes, gestorven in de knop...
Ik laat de tranen over mijn wangen rollen als ik erna Nini's warme, zachte babylijfje knuffel.
Deze kleine muizemie wordt van heel dichtbij gevolgd!
Ik hoop en ik duim dat zij een grote sterke poezendame wordt!
Ik snap het niet, echt niet...
Ik voel me verslagen en triest.
Maar we gaan verder, we moeten verder.
Voor May-Lin en Nini!
Lieve mooie Titi en Zizi.
Kleine Zizi.
Ik vergeet jullie niet!
Ook jullie zijn stralende kleine sterretjes, dag mijn kleintjes, dag liefjes...
Liefs...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten