Open einde...

Ik mocht even gelukkig zijn, even dromen...

Dag mijn kleine hummeltjes,

ik wou jullie zo graag een toekomst geven!

Zo veelbelovend zag het er uit bij aankomst op 11 januari!
Azrael had bijna meteen een nieuwe thuis, hij leeft en geniet.
Hij is super!!
Babette en Cassandra, Annabelle en Sacha...
Er werd vol ongeduld op hen gewacht door hun adoptiegezinnetjes.
En de kleintjes, ze speelden en bloeiden en ik, ik dacht dat het goed was.
Hoe anders ziet het er vandaag uit ...

Ik kijk naar de vallende sneeuwvlokjes en denk aan mijn 4 kleine grappige en lieve babypoesjes..
Ik zoek naar antwoorden die ik niet vind.

Dit was niet hoe ik jullie toekomst zag, dit is niet wat ik wou...

Amper een weekje mochten we genieten.
Toen spatte het geluk uiteen, één na één werden de kleintjes ziek, doodziek.
Annabelle ging heen op 19 januari, een dagje later Babette.
25 januari werd kleine Cassandra ziek, en wat bleek dit een sterke meid!
Zij overwon, ze had het zo moeilijk maar ze haalde het en werd mijn wondertje.

Ze liep me overal achterna, waar ik was vond je haar!
Ze genoot van leven, spelen, een echt genietertje!
Dolgelukkig was ik!
Overtuigd dat deze 2 het zouden halen, overtuigd dat het slechtste nu voorbij was.

Hoe fout kon ik zijn...




Op 31 januari, net toen niemand het nog verwachtte werd Sacha ziek.
De kaap van 500 gram was amper overschreden, razendsnel verloor hij weer alle opgedane energie. Een schim van het levendige kittentje werd hij.
Zo zwak, zo ziek, zo ellendig.
Alle levenskracht zag je uit hem wegstromen.

Samen hebben we ervoor gevochten, Sacha en ik.
Heel dicht bij elkaar, heel sereen, een nacht vol emotie en liefde.
Maar hoe groot onze vechtlust ook was, het virus bleef op hem inbeuken.
Steen voor steen werd zijn huisje afgebroken, zijn lijfje gekweld...
Ik bleef hopen maar wist...
We verloren de strijd, tegen deze vijand kan niemand op.



Kleine Sacha,
ik beloofde je goed te zorgen voor je kleine sterke zus.
Cassandra, het levende bewijs van jullie bestaan.
Ons wondertje!

Helaas, een wondertje was niet voor ons weggelegd...
Vorig weekend werd Cassandra stiller, ze speelde minder en sliep meer.
Ook eten ging minder goed, ze werd heel erg kieskeurig en probeerde steeds meer haar eten te 'begraven'.
Alarmbelletjes in mijn hoofd gingen rinkelen, dit klopt niet, er gaat iets fout!

Mijn liefste lieveling,
Op maandag was je zo ziek, wat had je het lastig.
Ademen werd een opdracht, een opgave.
Waarschijnlijk had de onzichtbare vijand je hartje aangetast en beukte nu keihard op je leventje in.
Ik probeerde je te helpen.
Samen met onze dierenartsen probeerde we alles, alles...
En ik zag je vechten, ik zag je krachten afnemen maar je vechtlust bleef. Tot het echt niet meer kon, je raakte helemaal uitgeput...

Je hebt gevochten als een leeuw, mijn allerliefste kleine meid!
Maar ik moest je laten gaan, je voor altijd loslaten...

Ik had geen keuze, je hartje begaf het.

Mijn kleine lieve schatjes,
Ik heb jullie kleine lijfjes gekust, zo fijn, zo teer, zo broos...
Wat had ik jullie graag wakker gekust mijn baby's, ik wilde niks liever dan het leven opnieuw in jullie blazen.
Het is gewoon niet eerlijk, waarom mogen jullie niet leven?

4 x 4 tippelende pootjes, kleine guitige kopjes en sprekende blikken.
Ronkende motortjes, hese miauwtjes en stuiterende speeltjes...
De zeepbel spatte genadeloos uiteen...
Annabelle, Babette, Sacha en nu ook Cassandra... weer samen, en dit keer voor altijd!

Verweesd en triest kijk ik naar jullie fotootjes.

In mijn hoofd hoor ik jullie stemmetjes.

Voor mijn ogen dansen kleine tijgerkatjes.

Kleine sterretjes...

Want ik hou zo van jou
afscheid nam ik niet
en het einde blijft nu open
zoals jij het achterliet.
Nog raak ik je aan
maar de afstand wordt al groot
nee, ik hen niet geleerd
te leven met jouw dood."

Ik mis jullie, ik zie jullie overal, de hele tijd.

Dag mijn kleine lieve hummeltjes!

Met jullie stierf een deeltje van mij...

Maar ik weet, ik moet doorgaan, jullie verwachten niks anders van me.

Een filmpje van Cassandra, als aandenken aan jullie!