Zomaar, zo plots, zonder afscheid!
Dag kleine lieverd,
Je kwam onverwacht mijn leven in, op 14 september samen met zusje Luna.
Jullie naampjes betekenen allebei "maan".
Je was een schatje, steeds spinnend en op zoek naar warmte en liefde...
Ik wist niet dat ik je zo gauw al weer kwijt zou raken, kleine ster!
Dit weekend zag je er beroerd uit maar we vochten, samen, jij en ik, zij aan zij tegen diarree, stomme virussen en ziek zijn!
En je leek het te gaan winnen!
Maandag vond je dierenarts dat je er niet zo heel erg slecht uit zag en gisteren dacht ik gewonnen te hebben!
Maar het mocht niet zijn...
Hoewel je niet meer braakte en zelf weer kleine beetjes krachtvoer at, hoewel je spinde, hoewel je zelfs weer iets bijkwam in gewicht en zo heel zacht miauwde om knuffels, hoewel je zelfs bij mij op schoot klom,...
Toch...
Hier heb ik geen woorden voor!
Gisteren nog lag je in mijn armen te slapen, te genieten, te spinnen!
Net voor je ging slapen, nog een portie medicatie en wat voer.
Om 3 uur zag alles er ok uit, je was alert en begon zachtjes te reageren toe ik bij je kwam kijken.
Jammer genoeg wist ik niet dat dit de laatste keer was dat ik je in dit leventje zou zien, anders had ik je met knuffels overladen...
Nu liet ik je rustig liggen, gerustgesteld want alles leek ok...
Hoe anders zag het eruit om 8 uur vanmorgen!
Hoe snel was ik mijn bed uit toen bleek dat niet jij aan het miauwen was maar Luna.
Hoe erg schrok ik toen Ludo me riep...
Ik was te laat...
Jij bent niet meer...
Mijn kleine lieve schat...
Wat er precies gebeurd is blijft voor altijd een mysterie.
Maar ik mis je zo erg, ik voel me zo schuldig!
Niet bij je was....
Je niet kon redden...
Voor jou was het leven amper begonnen,
Hoe graag had ik je zien opgroeien tot een grote sterke kater!
Kleine lieverd, ik zie je al de hele dag voor me,
Zorrito en Coby doen me steeds aan je denken en ook als ik naar Luna en Noisette
kijk, zie ik jou.
Zelfs Misty zit nu rustig op mijn schoot terwijl ik dit typ en lijkt te begrijpen waar het om gaat.
Jij, liefje...
Nu lig jij stilletjes in je zachte mandje , omringd door witte roosjes...
Straks ga jij op weg naar de regenboog...
Ik zal jou nooit vergeten!
"Tranen worden gedroogd,
niet voor altijd
maar altijd weer"
Manu Keirse.
Knuffel en slaap zacht...
Je pleegmama,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten