Mikadoo...
Jij bent heel plots, zonder nadenken in ons leven gekomen!
En even plots heb je het ook weer verlaten...
Ik weet niet wat zeggen,wat schrijven, wat te voelen, alleen een gemis, een stilte en plots zeeën van tijd...
Geen flesjes meer,
geen wegen van kleine katjes
en voedingen, geen zalfjes,
siroopjes, pilletjes, geen warme kersenpitjes,
zachte mandjes en
kilo's kittenwas...
Geen zacht gepiep, geen oortjes die rechtop gaanstaan bij het horen van mijn stem, geen klein poezenbeestje die piepend aan het deurtje van de bench gaat staan, geen lief gespin, geen zacht kattenlijfje meer...
Kleine schat, jij bent niet meer ...
Woensdag was je opnieuw afgevallen, je woog nog amper 128 grammetjes...
Drinken ging een stuk moeizamer, je had bijna geen kracht meer!
Ludo sloeg s'middags alarm, je was niet goed, je zag er ellendig en uitgeput uit!
Ik kon niet anders dan naar je toe komen, je in mijn armen houden en hopen, hopen op een wonder, op een ommekeer!
Je dronk nog een beetje,
kreeg een nieuw kussentje
en werd lekker ingestopt.
Je spinde en leek te genieten!
s' Avonds ging drinken nog moeilijker, amper 1 cc ging erin.
Ik maakte me zorgen maar wou niet opgeven, ik wou je niet verliezen, ik kon en mocht je niet verliezen!!
Jij moest leven!!!
Maar naarmate
de uurtjes verder tikten
werd mij steeds duidelijker dat het niet
zou lukken,
dat wij de strijd zouden verliezen, ...
Jij kon niet meer!
Nog 124 gram woog je nu...
En ik begon iets anders te wensen, dat je in mijn armen kon gaan, dat ik je niet zou moeten achterlaten, alleen stervend...
Je spinde toen ik je transporter om 24 uur naast mijn bed zette, op zijn vertrouwde plekje, dicht bij me en ergens besefte ik dat dit de laatste nacht werd.
En toch, ik bleef hopen!
Was ik dom, was ik gek, ik weet het niet maar ik wou je zo graag groot zien worden!
Ik ging erover dromen en beloofde je alle geluk, alle liefde, zolang je maar bleef leven!
Helaas,
om 2 uur werd ik wakker, jij lag rustig te slapen.
Ik genoot ervan om naar je te kijken.
Om 2.30 uur stond ik op, flessentijd.
Ik wekte je zachtjes en nam je mee.
Wegen, nog 122 gram...
Klagen en zacht piepend probeerde ik je te laten drinken maar het lukte amper.
Jij was op...
Ik forceerde je niet maar nam je zachtjes mee, je paste net in mijn handen.
Ik heb je niet meer losgelaten...
Om 03.42 uur ben je uit ons leven weggegleden...
In mijn handen, omringd met de andere katten in ons warme bed...
Kleine kleine Mikadoo,
Ik heb er geen woorden voor!
Ik mis je zo heel erg!
Nu nog mis ik je transporter op de keukentafel, nu nog zou ik je fles klaarmaken, nu nog word ik s'nachts wakker om je te voeden, nu nog...
Ik mis je!
Ik vind het vreselijk dat
jij niet mocht uitgroeien
tot een grote sterke kater...
Achteraf is het simpel,
je bleef steeds steken op die 130 gram, je kwam geen gram bij, je ontwikkelde veel trager dan zou moeten, het kon niet goed gaan.
En toch,...
Je blijft een speciaal plekje behouden in mijn hart...
Met je knuffelbeertje dicht bij je, zo ben je naar de regenboogbrug gegaan,
naar Romeo, naar Angel, Satine, Artemis, naar alle regenboogknuffeltjes ...
Jij was mijn laatste kleintje, dit seizoen.
Mijn energie is op, mijn batterijtjes leeg, ik kan nu even niet meer!
Dus dit weekend, alles opgeruimd, alle kittenspulletjes uitgewassen en opgeborgen en de ongebruikte dozen melkpoeder, medicatie en nieuwe flesjes netjes opzij gezet.
Nu zijn er alleen nog Noisette en Zorrito, die binnenkort naar hun eigen thuis verhuizen.
En Lukkie die ondertussen gesteriliseerd is en het super stelt!
Zij verhuist vrijdag naar Antwerpen!
Vanaf dan, alleen aandacht voor de groten, tijd en rust om te bekomen van het zwaarste kittenseizoen in de voorbije 5 jaar!
Nooit eerder verloor ik zoveel kleintjes...
Maar zoals mijn lieve dierenartsen (die steeds weer klaar staan om me met woord en daad bij te staan) het verwoordden: het doet steeds pijn om een kitten te verliezen maar weet dat jij alles voor ze deed wat kon gedaan worden en misschien zelfs meer en dat het vaak de allerzwakste en allerkleinste spinnertjes zijn die jij tot prachtige sociale katjes laat uitgroeien!
Het deed goed dit van hen te mogen horen.
Francis en Kathleen,
merci om me al die jaren bij te staan!
En nu ga ik genieten van mijn spinnertjes!
Dicht tegen me aan in de zetel, dromend over alle kleintjes die het wel haalden en dankbaar dat ik hen een mooie levensstart kon geven!
Knuffel voor mijn poezenengeltjes hier boven en een kus voor al mijn bengels hier bij ons!
Slaap lekker...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten