15 augustus 2009, die dag vergeet ik nooit...

Dag mijn kleine mooie Fee,
mijn prinses, mijn baby, mijn allerliefste kleine...

Fee

1 mei 2009 - 15 augustus 2009

mijn baby, mijn Feetje...


Ik mis je ...

12 mei 2009, ik haal je op bij Evy thuis.

De week ervoor kreeg ik telefoon, of ik plaats had voor 2 of 3 kittens, leeftijd onbekend, op een hooizolder gevonden ...

Ja, ik heb plek.

En zo, kleine lieveling kom je in mijn leven terecht, samen met je zusje Finn.

Je weegt net 230 grammetjes, je hebt vlooitjes , schimmel en je lijkt uitgehongerd, maar wat een heldere blik, ondanks je etteroogjes!

Je bent dan al mijn wondertje...

Nu nog lachen als ik aan de discussie denk met mijn vriendin, antibioticumsiroop starten of niet...

Ik weet nog altijd niet wie van ons in jouw geval juist was, in elk geval was dit de start van een innige vriendschap.

En jij, je trekt je van ons niks aan, je drinkt zo graag je flesjes en groeit, bloeit en geniet...

Een zalig klein kittentje ben je!

Met je kikkeroogjes en je zachte velletje, spinnend en naar me kijkend en je rolt je op in mijn armen, lekker en veilig.

En we genieten, ik en jij, Jij en ik...

Het is begin juni als jij en Finn de grote ruimte van ons huis in mogen, alle infectiegevaar lijkt nu geweken, het is tijd om vrijuit op ontdekking te gaan.

Je weegt nu al 713 gram en je bent een "superkitten", zo omschrijf ik je in mijn aantekeningen.

Eigenlijk moet ik nu aan adoptie gaan denken maar ik weet het niet, ergens diep vanbinnen zit jij al verankerd in mijn hart.

Ik kan je zo moeilijk loslaten, jij hoort bij mij, zo voelt het...

En toch, als de kans er is om je samen met Finn te laten adopteren, ga ik ervoor.

Het lijkt een mooie toekomstkans, een mooie droom voor jullie.

Op 20 juli blijkt echter dat de adoptie niet doorgaat, de dame in kwestie krijgt promotie op haar werk maar dit betekent vaker afwezig zijn.

Tegelijk zijn zowel jij als Finn gekweld door een nieuwe opstoot van etteroogjes en aanhoudende diarree.

We stellen adopties even uit.

En diep in mijn hart, op 21 juli, adopteer ik jou, en als ik eerlijk ben, dan deed ik dit al de eerste dag.

Jij blijft bij mij, mijn lieve schat.

Ik kan niet zonder jou!

" Wij zijn 2 vrienden, jij en ik

2 dikke vrienden, jij en ik

we blijven altijd bij elkaar,

al worden we meer dan 100 jaar,

we blijven samen,

tot onze laatste snik"

Het is een heerlijke tijd!

Jij geniet, je speelt en rent het hele huis door en je rolt je moe en spinnend in mijn armen.

30 juli keren de kaarten, je hebt koorts en bent ellendig.

Je hebt opnieuw diarree en je doet niks dan slapen.

Onweerswolken hengen dreigend boven ons, maar we beseffen het nog niet, ik geloof er in, we redden het, samen komen, we eruit!!

Ook Finn voelt dat het niet klopt en wast je uitbundig. Ze zorgt voor je als een kleine mama!

Wat ben je geliefd, mijn engeltje!

De koorst verdwijnt niet meer...

Jouw levenslust verdwijnt als sneeuw voor de zon.

Je wordt moe, alleen in mijn armen geniet je nog.

Spelen en rennen is er niet meer bij.

En toch, we blijven hopen, we blijven geloven!

Tot we op 7 augustus met de nare waarheid geconfronteerd worden...

Het lukt niet, we halen het niet tegen dit vreselijke virus, jij bent ongeneeslijk ziek...

Je buikje zwelt, je stapelt vocht op, je kan de infectie nooit de baas.

Ik weet het niet meer, ik kan jou niet kwijt, ik mag jou niet kwijt!

Tegelijk, straks vertrekken we op reis, hoe moet dit dan, wie kan de zorg voor jou opnemen??

Allerlei scenario's maak ik op.

Liefste zou ik alles annuleren en gewoon bij jou blijven...

Het wordt een strijd, genieten van elke minuut samen en vechten tegen het onafwendbare...

En tegelijk, de dagelijkse kittenzorg, alle kleintjes die zoveel liefde en warmte en zorg nodig hebben.

Dag na dag ga je achteruit.

Dag na dag nemen je krachten af.

En toch, steeds opnieuw zie ik fonkelende oogjes, zie ik energie en gaan we door!

We gaan door Fee, zolang het voor jou ok is!

We gaan door zolang jij kan genieten!

Jij beslist!

Ik volg je, stap per stap.

Ik laat je niet alleen...

13 augustus wordt heel erg duidelijk dat ons 'afscheid', nu erg dichtbij komt.

Het wordt moeilijker voor je.

En toch, steeds opnieuw die alerte blik, je trappelen op het kussen, slapen in de kromming van mijn arm en spinnen...

14 augustus weet ik, dit kan niet meer.

Ik mag jou dit niet verder aandoen.

En op 15 augustus om 9 uur laat ik je gaan...

Je kijkt me aan, met jouw oneindig wijze en alerte blik.

Je zegt zoveel, alleen voor mij.

En dan laat ik je vrij...

"ga, mijn liefje,

vlieg maar kleine vlam

mijn engeltje, mijn ziel.

Laat je manteltje maar hier, laat het achter

en word licht...

Ga terug naar het univers,

naar een werled zonder pijn,

ga mijn engel, ga...

naar een wereld vol bloemen en vlinders,

naar de wereld van licht!

Ga, mijn allerliefste,

ga..."

Fee,

Afscheid nemen bestaat niet,

Je gaat wel weg maar verlaat me niet.

Ik moet je geloven al doet hezt pijn...

Je wil dat ik je loslaat

en dat ik morgen weer verder ga...

Maar ik weet dat jij er bent, overal zie ik jou !

Kleine Fee,

Ik mis je!
Ik zie je in elke ster aan de hemel, in elke regenboog en in elke zonnestraal.
Ik mis je mijn kleine meid!
Je zit in mijn hoofd en ik krijg je er niet uit, en misschien wil ik dat ook niet.
Ik mis je, mijn allerliefste kleinste hummeltje!
Ik zie jou als ik Finn zie, ik zoek je als ik thuis de katten om me heen knuffel.
Ik mis je warme kattenlijfje tegen me aan als ik naar bed ga!

Kleine lieve meid,
ik probeer je los te laten!
Ik weet dat je daarboven gelukkig bent, geen pijn hebt.
En ik zoek de levensles die jij me bracht...

En... afscheid nemen bestaat niet, echt niet!

Hele dikke knuffel,

je mama