Een klein wonder!

May-Lin, mijn wondertje!

Mama May-Lin en haar baby Nini verblijven ondertussen al 5 weekjes bij ons in de opvang.

En wat een mooie evolutie hebben ze al gemaakt!

Mama's bekken was aan beide zijden gebroken en ook haar staartwervel was geraakt bij het verkeersongeluk.

De dierenarts was overtuigd van de goede afloop van haar bekken maar had sterke twijfels over haar staartje.

MAAR...

May-Lin heeft er een schitterende herstelperiode opzitten!

Ze stapt nu zachtjes aan rond op onze bovenverdieping en op bed liggen is gewoon de max!

Haar bekken herstelt mooi en mits nog wat oefening komt dit helemaal goed.

Het wonderlijke is echter het voorbije weekend gebeurd, May-Lin beweegt haar staart!!!!

Ik krijg nog kippenvel als ik dit typ!

Zo wonderlijk,zo mooi!

Ondertussen zijn we maandagavond en lijkt het haar steeds minder moeite te kosten.

Ook onze dierenarts was laaiend enthousiast bij dit nieuws!

Dit betekent dat een amputatie van haar staartje niet nodig zal zijn, jippie!!!

Ook Nini is een prachtig klein poesje!

Ondertussen is de stress bij mama afgenomen en kan Nini weer volop genieten van 'mam's baby' te zijn.

May-Lin heeft opnieuw meer melk en hoewel Nini ook helemaal alleen eet, is zuigen bij mama toch een feest!

Binnenkort kunnen we op zoek naar een prachtgezinnetje die deze 2 schatten een mooie thuis wil geven!

Want ik voel mama 's pijn als ik denk aan scheiden!

Mona en Rudolf genieten van foto's, knuffletjes en heel veel warmte!

Ze zijn gewoon zo'n schattige kleine liefjes!

Wat zijn dit lieve kleine spinners!

Ze zijn om op te eten...

Baby Jane is ondertussen ook de goede weg op! Oef! Ze eet en eet en eet, ... Ze is zo'n grappige kleine pruts!

En rondcrossen is haar grootste hobby.

Ze komt ook lekker bij, dag na dag.

En ik durf er stilaan in geloven dat dit babytje een sterke poezenmadam wordt!

Ze is de kaap van 500 gram voorbij!!

En ik ben zo heel erg blij...

Maar zoals steeds is kittenopvang een lach en een traan...

En afscheid nemen doet altijd pijn.

Kleine lieve Owen,

Je bent een prachtig klein katertje!

Je ben altijd heel dicht bij ons!

Speciaal voor jou,

een dikke knuffel!

Je opvangmama

Veel geluk mijn liefjes!

Banjo en Bailey...

Ze zijn met hun gatje in de boter gevallen!

Mijn lieve aparte spinnertjes hebben hun eigen thuis!

Het voorbije weekend werd het plots een stuk stiller in de opvang.

Bailey en Banjo vertrokken elk naar hun eigen verwenadresje!

En verwend zullen ze vast en zeker worden...

Het was best een beetje vreemd om ze te zien vertrekken.

Maar tegelijk voelt het goed aan!

Bailey woont lekker samen met Stitch en Sammie.

Gezellig met hun 3tjes in een groot huis, volop ruimte om te ontdekken en te spelen.

Maar hoewel onze flinke Bailey de grootste is, is hij ook het bangste.

De eerste dag komt hij niet onder de zetel vandaan.

Hopelijk is het snel beter!

Ik blijf er alvast van overtuigd!

Even mijmeren over deze kleine spruit!

Zo zag zijn pootje eruit toen hij bij ons kwam, een vieze gapende wonde, vol etter.

Ondertussen zie je er niks meer van!

Dag mooie BAILEY...

En ik ben/blijf overtuigt dat hij straks helemaal went en gewoon geniet van de warmste en leukste plekjes!

En ook Banjo vond een eigen thuis!

Hij verbleef al even bij ons en nadat de vorige reservatie afsprong, was ik al een beetje aan het idee gewend dat hij waarschijnlijk gewoon bij ons zou blijven.

Niet dus...

Toen een mooie adoptiekans voor hem kwam mocht ik niet egoïstisch zijn!

Voor Banjo betekent het gewoon een eigen toekomst, een eigen thuis en heel veel liefde!

Hoe zou ik hem dit kunnen/willen ontzeggen?

En dus, zaterdagmorgen was het zover, valiesjes gepakt, op naar het avontuur...

Dag Banjo (nu Kareltje)


Ondertussen doen ze het al schitterend, mijn kleintjes!

Allebei met hun eigen karakter, hun eigen mogelijkheden.

Maar wat ben ik trots op ze!

En ik ben hun adoptiemama's heel erg dankbaar!

Ze worden heerlijk verwend en ze krijgen zoveel ruimte en begrip om te wennen!

Gewoon heerlijke adopties, heerlijke katertjes!

En ik geniet...van de mooie herinneringen, de fotootjes en filmpjes, de leuke mailtjes en van weten dat het geluk van deze (en van alle) liefjes net de reden is dat ik kittenopvang doe!

Mijn lieverdjes,

ik wens jullie een hemel op aarde toe!

liefs,

jullie opvangmama

Enkele kattenfilmpjes

Korte leuke filmpjes...

Banjo,

Hij is een echte schat, een hele grote speelvogel en een grappig katertje!
Zie, zijn nieuwste speeltje.
Wij vinden het een irritant geluid, hij vindt het super!

http://www.youtube.com/watch?v=gVMgUQs61Os

Het leven zoals het is, speelmoment in de kittenopvang!

En zo gaat het er bij ons aan toe!
De kleintjes in aktie, de groten zijn er bij, zijn er rond en vinden al dat klein geweld in hun huis dik ok.
Superkatten en schattige kittens.
Dit is genieten van leuke momenten in de kittenopvang!

http://www.youtube.com/watch?v=Wf8HdiF0dMg

En met deze fijne filmpjes,
Slaap lekker

Afscheid van mijn kleine kabouter

Mijn kleine wijze kabouter, ons kleinste Brammetje, ons grappig klein ding...

Mijn kleine kabouter is niet meer, heel plots en heel onverwacht heeft hij ons verlaten.

Zat zijn taak hier bij ons erop...?

Misschien, maar ik mis hem zo!

11 oktober 2009,

Er wordt aangebeld, een man staat voor de deur met in zijn hand 2 doosjes.

"Ik had gebeld, de kittens zijn in nood, mama poes verstoot ze.

Ze bijt naar hen en laat ze niet meer zuigen, al enkele dagen niet, ze hebben diarree en zijn zo zwak."

Ik neem de doosjes aan, 3 kleine katjes ...

Blue, een grijs whiskaskatje hapt naar lucht, ze is stervende.

2 paar zwarte oogjes kijken me aan, een zacht miauwtje en ze heffen hun hoofdje.

Bongo en Brammetje, ze zijn zo'n 4 weekjes maar wegen nog geen 300 gram.

Direct schiet ik in aktie, deze kleintjes moeten warmte hebben en voeding krijgen, suikers, kracht...

Blue kan ik niet meer redden maar Brammetje en Bongo liggen s' avonds lekker tegen elkaar aan te spinnen, hun buikjes gevuld, lekker warm in hun mandje.

Ze blijven precair, dag na dag is het vechten, alle zorg, alle aandacht voor deze 2 hummeltjes.

En het lijkt te lukken, tot op 17 oktober Bongo sterft, de diarree had zijn lijfje te sterk uitgeput.

Vanaf dan alleen nog jou, kleine muis.

En met je wijze blik en je koddige manier om aandacht te vragen verover je onze harten.

Helemaal zelf eten is er nooit echt bij, beetje proeven ja, maar echt eten, altijd met het spuitje, altijd samen op de kast.

Ik heb het smsje nog dat Ludo me stuurde op 31 oktober : "ons kaboutertje is zelf aan het eten!"

Ik was op cursus en jij at voor het eerst een klein beetje alleen!

Het bleef bij kleine beetjes maar je deed het wel.

Wat ben ik trots als je op 8 november 360 gram weegt!

Het lijkt een overwinning!

Ik heb er vertrouwen in, je komt er wel.

Trager dan we willen, trager dan zou moeten maar goed, je bent oneindig wijs!

En er wordt met ongeduld en heel veel liefde op je gewacht.

Jij hebt je eigen gouden mandje!

Maar slechts 3 dagen later stort mijn wereld in...

Je valt terug naar 323 gram, je hebt geen diarree, je lijkt niet ziek, wat is er aan de hand?

Gelukkig ben ik thuis en kan ik je extra voeren en knuffelen.

Je blijft je eigen tempo leven.

Lekker op je genakje de trap af en dan krabben aan onze broek, om opgepakt te worden.

En als we niet rap genoeg zijn, dan klim jij gewoon omhoog.

Want daar zit je liefst, op schoot!

Wat later ga je even wandelen, kijken wat de andere kleintjes doen, even bij hen nestelen.

En na even, terug naar de zetel, je geraakt er gewoon zelf in, al ben je maar een wip groot.

Met Zeppos en Bobientje

Op 12 november gaan we dringend naar de dierenarts, je hebt ademnood.

Je oogjes zijn lichtjes waterig en je ademt met je mondje open.

Ik weet en ik voel : dit is niet ok...

Maar toch, Brammetje, toch blij ik geloven dat we het wel halen.

Jij en ik, we vechten gewoon samen en ik help je wel.

Ik geef je extra vocht, elk uur en zorg dat je het warm hebt.

Jij slaapt op je lievelingsplekje en slikt alles mooi door.

Die nacht zet ik je naast ons bed.

Lekker dichtbij ons, zo hoor ik alles en kan ik je elk uur controleren.

Om 5 uur weet ik ...

Jij geeft de strijd op, je miauwt nog even met je fijne hoge stemmetje en in mijn armen neem je afscheid van dit leven...

Vandaag blijft het stil in huis, ondanks alle zorgen, alle kleine en grote spinners die mijn aandacht vragen.

Vandaag geen mini kaboutertje meer die zachtjes aangewandeld komt en opgepakt wil worden.

Ik mis je mijn kleine schat!

Ik troost me met de gedachte dat jullie nu weer samen zijn, ergens...

Jij, Bongo en Blue.

Maar tegelijk knaagt de pijn, is er de leegte, het stille verdriet.

Ik kijk door het raam en hoop een helder klein wit sterretje te zien, door alle wolken heen.

Opnieuw een sterretje...

Mijn klein kaboutertje,

ik vergeet je nooit en al doet het gemis zo'n pijn, we gaan door, ik moet...

Ik ben dankbaar dat je hier kwam en ik een maandje heb mogen genieten, mijn wijze kleine kabouter!

Geef je broertjes een dikke zoen van mij

Voor al mijn sterretjes,

Stil verdriet, zo goed verborgen
Soms toch tastbaar, dan weer niet
Stil verdriet lijkt soms verdwenen
Maar echt verdwijnen doet het niet...

Heel erg druk!

Wat een drukte!

Je zou het niet meer verwachten, maar het is razenddruk in de kittenopvang!

Alle opvanggezinnetjes zitten vol met jonge lieve spinnertjes!

Het lijkt wel hoogseizoen, aan dit tempo.

We kunnen het amper bijbenen.

Want het stopt niet met de melding, nee, dan begint de zorg pas.

Kleintjes die net nog te jong zijn om helemaal alleen te eten, kittens die in paniek zijn omdat mama plots weg blijkt en kittens die gewoon op schoot willen knuffelen.

En jammer genoeg zijn er ook meldingen van kleine prutsen, doodziek...

We doen wat we kunnen om elk kleintje zo goed mogelijk op te vangen en met de beste zorgen te omringen.
Het blijft zo heel erg mooi als een kitten gaat spelen of eindelijk zelf eet...

Brammetje en Bobientje, dit zijn mijn wondertjes!

Ze spelen nu allebei en ik krijg tranen in mijn ogen alsik ze bezig zie!

Bobientje eet nu ook helemaal zelf en heeft de kaap van 500 gram overschreden!

En brammetje, vandaag eindelijk dik 300 gram!

Zelf eten is er nog niet bij maar hij is zo grappig!

Komt echt vragen om opgepakt te worden en als je niet snel bent, dan klimt hij langs je broek omhoog.

Mama May-Lin lijkt de goede weg op te gaan!

Ze heeft duidelijk minder pijn en kan makkelijker bewegen.

Eten en kattenbak lukken stukken beter.

Oef!

Ze laat kleine Nini ook toe en wast haar zelfs al weer.

Zalig is het om lieve tafereeltje van moeder en baby gade te slaan.

Als ik mag kiezen, ik wens ze een thuis samen toe...

Maar ze hebben allebei nog een hele weg af te leggen.

May-Lin herstellen en Nini moet nog heel wat grammetjes bijkomen!

En met de fotootjes van kleine lieve spinnertjes ga ik zo meteen paar uurtjes slapen.

Vannacht even opstaan om de kleisnten te checken

Het verhaal van May-Lin

May-Lin, een heel apart poezenmamaatje!

Vorige week zondag, May-lin zit met haar kleintjes onder het afdakje achter in de tuin.

Dit is haar thuis nu, ze werd buitengezet uit haar huis toen bleek dat ze zwanger was.

Tja, het was niet de bedoeling maar je weet hoe die dingen gaan...

Ze heeft honger, de kleintjes liggen vredig tegen elkaar te slapen.

Haar 4 meisjes, gestreepte kleine spinnertjes met op hun kopje het rood van hun vader.

Net 3 weekjes zijn ze nu.

De dame die in huis woont hier is vriendelijk en geeft af en toe wat eten of een schoteltje kattenmelk. En ze mag onder het afdakje wonen.

Maar nu lijkt het stil in huis, May-Lins maagje knort. Ze lijkt het hele weekend al weg te zijn.
De baby's slapen, het kan wel even.

Snel snel dan maar!

May- Lin verlaat de slapende kittens en gaat snel op jacht.

Als ze maar ergens iets te eten zou vinden, ze heeft zo'n honger.

De avond valt, sneller dan verwacht, ze moet terug.

Dan maar zonder eten, de kleintjes zullen haar vast al missen.

Ze rent nog wat sneller, rap de straat over.

En dan gebeurt het...

Piepende remmen, gierende banden en een klap.

May-Lin voelt hoe haar botten kraken en ze wordt met een zwaai door de lucht getild, wat verder in de gras kant komt ze neer...

Het is nacht als ze weer bijkomt.

Alles rond haar is stil en koud.

Pijn, pijn, pijn...

Ze probeert op te staan maar het lukt niet, haar mondje bloedt, haar hele achterlijfje doet vreselijke pijn.

Ze wil opstaan, ze moet naar de kittens toe.

Het lukt haar niet.

Als ze terug bijkomt is de zon al op.

Haar mondje voelt droog aan, het proeft naar bloed.

Voorzichtig wast ze zich een beetje.

Nu moet het lukken, ze probeert op te staan maar valt meteen om, een pijnscheut schiet door haar hele lijfje.

En toch, met alle wilskracht die ze heeft sleept ze zich vooruit, meter na meter, dichter naar de kleintjes toe.

Het kost haar bovenmenselijke inspanningen maar ze haalt het.

Doodop en uitgeput komt ze bij de mini's aan.

Ze piepen en zijn in paniek.

Ze stelt hen gerust en laat ze drinken.

Alleen Lili, die wil niet.

Ze ligt er stilletjes bij en weigert te zuigen.

May-Lin kan niet meer en valt in slaap.

Uren later wordt ze opgemerkt door de buurvrouw, "Tiens, wat is dat met die kattin, ze ligt er zo raar bij, we brengen ze best naar de dierenarts".

Er wordt aan haar gepord, ze wordt opgepakt en schreeuwt het uit van pijn en angst.

Ze wordt in een auto gezet.

Wat later wordt elk botje gemanipuleerd en hoort ze mensen praten.

Wat heeft ze pijn, ze heeft het koud, honger en mist haar kleintjes.

Zachtjes wordt ze in een hoge doos gelegd en legt iemand de kittens bij haar.

Nini, Titi, Zizi. En Lili?

Waar is Lili?

Dan ziet ze het levensloze lichaampje van haar kleinste...

In stilte huilt ze, verdriet, pijn, angst.

Opnieuw de auto in, opnieuw gepakt worden door mensen.

Ze laat het gebeuren, de onmacht en de pijn overheersen.

Het hoeft niet meer voor haar.

Ze wordt in een zacht mandje gelegd, de kleintjes bij haar.

En eindelijk is er ook eten.

Ze is uitgehongerd, eet en slaapt.

Als ze wakker wordt is er opnieuw eten.

Ze heeft nog steeds pijn hoewel die af en toe even minder erg lijkt te zijn.

Ze hoort mensen praten.

"Ze heeft een dubbele bekkenfractuur en een letsel op haar staartwervel. Het komt goed, mits absolute kooirust. Ze heeft ook een afgebroken hoektand maar dit is niet zo erg.

De 3 kittens zijn mager maar ok, het 4de werd geëuthanaseerd, had erge ademnood toen ze binnenkwamen. Ze heeft pijn maar ze haalt het wel."

We zijn nu enkele dagen verder.

May-Lin verdraagt de kittens soms wel en soms niet in haar buurt.

Ze is een prachtig tijgertje, een heel jong mamatje nog.

Ze laat alle zorg toe en geniet van elk aaitje, elke knuffel.

Zorgen voor de kittens lukt haar amper, gelukkig beginnen ze ook al zelf wat te eten.

Maar als ze over haar heupjes lopen, krijst ze het uit van de pijn.

Het leek de goede kant uit te gaan.

De kleintjes speelden al even, liggen erna lekker tegen mama aan en soezen, zalig gewoon.

Tot gisteren...

's Morgens leek alles nog ok te zijn.

De kittens bijgevoerd en mama verzorgd.

Maar in de late namiddag gaat het plots fout!

2 kittens komen plots in nood, ze zijn slap, hebben geen kracht meer, ze zijn apathisch en weigeren te eten.

Terwijl ik enthousiast een cursus kattengedrag volg, vloeit het leven uit hen weg...

Razendsnel en zonder duidelijke reden gaat hun toestand acheruit.

In elkaar verstrengeld en als een zuchtje wind verlaten ze ons...

Alleen Nini is nu nog over!

Nini is levendig en speels.

Ze eet zelf al een beetje en gaat ook nog lekker zuigen bij mama (al geeft mama bijna geen melk meer, gewoon sabbelen is ook heerlijk).

Verslagen hou ik Titi en Zizi vast, 2 piepkleine poezekes, gestorven in de knop...

Ik laat de tranen over mijn wangen rollen als ik erna Nini's warme, zachte babylijfje knuffel.

Deze kleine muizemie wordt van heel dichtbij gevolgd!

Ik hoop en ik duim dat zij een grote sterke poezendame wordt!

Kleine mooie wezentjes, het heeft niet mogen zijn.

Ik snap het niet, echt niet...

Ik voel me verslagen en triest.

Maar we gaan verder, we moeten verder.

Voor May-Lin en Nini!

Lieve mooie Titi en Zizi.

Kleine Zizi.

Ik vergeet jullie niet!

Ook jullie zijn stralende kleine sterretjes, dag mijn kleintjes, dag liefjes...

Liefs...