Kittenopvang Tamino : Wie zijn we en wat doen we?

Zorg voor kittens en de zwaksten onder de volwassen katten.

De katjes verblijven niet in het asiel maar worden ondergebracht in onze opvanggezinnen, tot ze groot en sterk genoeg zijn om geadopteerd te worden.

Opvang in gezinnen biedt een ongelofelijke meerwaarde voor deze kleine katjes!

De kleintjes groeien op in een warme en huiselijke sfeer, zonder stress, zonder tralies.

Op de leeftijd van minstens 9 weken, na vaccinatie en controle bij één van onze vaste dierenartsen worden de kleintjes uitgewuifd door hun opvanggezin en mogen ze hun valiesje uitpakken in hun definitieve adoptiegezinnetje.

Kittenopvang Tamino biedt elk katje de best mogelijke start voor een lang en gelukkig kattenleventje!

Onze pagina's :

Voorstelling van onze werking
Thuis gezocht voor onze opvangkatjes
Adoptienieuws
Onze regenboog
Verhalen uit de kittenopvang
Laatste kittenopvangnieuws
Onze opvanggezinnen stellen zich voor
Een katje in huis : praktische info

Links

Volg hieronder de verhalen uit de kittenopvang

Volg hieronder de verhalen uit de kittenopvang

donderdag 26 maart 2009

Figaro en Farinelli...





Figaro, ons zorgenkatje...







Farinelli, ons gelukskatertje...





Vanmorgen een stressy sfeertje, Farinelli wordt vandaag gecastreerd en moet nuchter bij de dierenarts zijn om 8.45 uur.
Dit betekent dat alle katten op eten moeten wachten tot onze kleinste in zijn transporter zit.


Ook Figaro gaat vandaag mee naar de dierenarts, al enkele weken maak ik me zorgen om de zwelling thv zijn mondje.













Nu iedereen nuchter is lijkt het een goed idee hem ook mee te nemen voor nazicht.
Ik ben bang dat het om een tumor gaat of een abces.

Mijn lieverd heeft in zijn leventje al zoveel ellende meegemaakt, hij heeft al zoveel overwonnen.

Onderweg is het vrij rustig in de auto, af en toe laat Farinelli zich horen en antwoordt Figaro maar ze lijken rustig.



Farinelli is schitterend!
Een probleemloze castratie en supergoed nieuws van zijn pootje.
De breuk is wondermooi genezen, heel wat beter dan verwacht.

Farinelli's beide pootjes zijn even lang, er is totaal geen zwelling meer en de breuk is zo goed als perfect hersteld.




Dus supergoed nieuws van onze kleinste spruit!!


Onze strenge kooirust heeft ongelooflijk goed resultaat opgebracht!


Figaro laat zijn mondje niet zomaar onderzoeken, hij heeft duidelijk pijn en haalt uit.

Dus ook voor hem is verdoving nodig.
Al snel is duidelijk dat het hier heel wat minder goed nieuws is.
Zoals ik al vreesde heeft hij een tumor aan de binnenkant van zijn mondje.
Op de plaats waar vroeger zijn hoektand stond (die we enkele jarten geleden lieten trekken) is nu een granuloom, woekerend wild vlees te zien.
Ook verderop in zijn mondje is een tumor te zien.

Slecht nieuws...


Maar we geven niet op, Figaro is nu net 7 jaar bij ons en we hebben samen al heel wat hindernissen doorzwommen.

Van een heel erg bang, mishandeld en zwaar ziek katje is hij uitgegroeid tot een prachtige kater die zo heel erg geniet van een streeltje, van gewoon tegen je aan liggen, van nieuwe mandjes en nieuw speelgoed.

Tot 2 jaar terug kreeg hij maandelijks cortisone spuitjes, af en toe een kuur Virbagen en een volledige mondsanering. Probleemloos accepteert hij al jarenlang elk kitten, elke kat in huis.
Hij is zo super!
Ik wil en mag hem nog helemaal niet kwijtraken!
Ik hoop dat we de groei kunnen beperken en Figaro zolang mogelijk in goede conditie kunnen houden!
De dierenarts denkt dat het beide kanten op kan, ofwel groeit de tumor razendsnel verder en zijn we over enkele maandjes onze knuffel kwijt ofwel groeit hij erg traag en kan hij onder controle gehouden worden met cortisone (in combinatie met antibioticumù en pijnstillers).
Alles hangt af van zijn algemene conditie en een grote portie geluk...

Thuis knuffelen en tot rust komen.
En het nieuws met Ludo delen en een plekje geven.
En hopen... op een wondertje!

En kleine Farinelli,
Die heeft zich thuis uitgebreid gewassen, is beginnen spelen en heeft al lekker gegeten.





Alsof er niets aan de hand was...




Wat een keppetje!
Wat zijn we trots op dit kleintje!


Kattenknuffels,
Chantal





zondag 22 maart 2009

Lentekriebels...



Eindelijk,

het einde van de lange winter lijkt nu echt in zicht!

Het lente zonnetje doet ongelooflijk goed!



En als wij naar buiten gaan, dan zijn Zorah en Whoopie nooit ver uit de weg, zagen, zagen tot ze ook buiten mogen.

En dit lukt met hun leibandje heel vlotjes.

Zonder zou ik het niet aandurven, ben veel te bang mijn lieverds kwijt te raken.

Ook Fluzemuusje geniet van de zonnestraaltjes op haar pelsje.

Voor haar hoeft de tuin niet, gewoon in de zon, achter glas is best ok.



Is ons personeel nu buiten of binnen??

De voorbije week heel veel gewerkt en wat van de eerste zonnestraaltjes geprofiteerd.
En natuurlijk volop genoten van de capriolen van mijn spinners.
Pitou terug last van zijn chronisch niesziekte en weer aan het snotteren.

Hopelijk lukt het om nog een tijdje te wachten met antibioticum, dus ben ik weer zijn neusje an het spoelen.

En Pitou, hij haat het wel hoor maar voor een snoepje kan er veel.


Farinelli is super!

Je merkt helemaal niet meer dat zijn knietje zo'n vreselijke breuk vertoonde!
Hij springt tegen de venster op als hij buiten blaadjes ziet bewegen, vliegt de krabpaal op als hij daar zin in krijgt en rent voor me de trap op als ik naar boven ga.

Hij is nu echt helemaal hersteld en ondanks alle zorg die we hadden durf ik te zeggen dat het geslaagd is!
Ik kan het bijna niet geloven maar het is echt waar.
Hij is ons eerste wondertje dit jaar.
Deze week gaan we nog eens bij de dierenarts langs voor controle en mogelijks castratie.
Volgende week komt Guido langs, misschien krijgt mijn kleine Farinelli dan een eigen thuis...

Als het klikt en als hij met kleine Whoopie overweg kan.
Dus duimen!!

En nu, nog even genieten van ons wonderkatje!





















Fijne zondagavond!

Kattenknuffels,
Chantal

zondag 8 maart 2009

Liefde is... Katten om je heen!

Kattenliefde, ...

Katten...
Ze blijven mysterieuze wezentjes!
Ze zijn en blijven wondertjes op poten!
Wat kunnen ze genieten, van de kleine dingen des levens.
Wat zijn ze gracieus, sierlijk en ongelooflijk mooi.
Het maakt niet uit hoe hun pelsje gekleurd of gevlekt is, ze zijn hoe dan ook apart en mooi!









En net deze dingen maken ze tot mijn knuffels!











Elk met hun eigen karakter, elk met hun eigen manier van aandacht vragen, elk op hun eigen wijze heel erg uniek!










Ondertussen zijn we alweer een weekje thuis en is de dagelijkse routine alweer helemaal terug.
Weekend betekent extra kattentijd.
Dus vanmorgen 11 katten geborsteld en 11 paar nageltjes geknipt.
Nieuwe speeltjes gegeven en lekker catnipspray op de kattenkrabpaal gedaan.
Het was genieten, met grote G!
Ook kleine Farinelli, die nog niet aan nagels knippen toe is, genoot van alle aandacht en knuffels!

Hij is helemaal hersteld van wat het vorige week ook mocht zijn en springt als een jong dartel lammetje het hele huis door!
Trappen, zetel, krabpaal en ons bed, geen probleem meer!
De extra kattenbak is verdwenen, de bench nu echt opgebergd.
Hoewel het manken aanwezig blijft, lijkt hij er helemaal geen hinder meer van te hebben!
Extra rustpauzes lijken veel minder nodig te zijn!

Dus, alleen maar goed nieuws van onze kleinste!





Nu het fysisch allemaal echt de goede kant op gaat, is er eindelijk ook tijd om te wennen aan de andere katten in huis.
En ook dit lijkt dag per dag steeds beter te gaan!

Ik begin langzaam maar zeker te denken aan afscheid nemen...
Nog even en hij is klaar om op eigen pootjes te staan...
Maar vandaag nog even niet aan denken.

Vrijdag ook telefoon gehad van de collega die hem als eerste opving, net voor hij bij ons kwam.
Ook zij had een klein katertje die een pootletsel had, vermoedelijk na een auto-ongeluk en kooirust nodig had.
Helaas is het voor dit kleintje niet zo goed afgelopen.
Zijn pootje bleek verlamd, zenuwen gekwetst en zelfs amputatie was niet mogelijk vanwege de slechte algemene toestand van het kleintje.
Zielig voor het kleintje en pijnlijk als je alles doet wat in je vermogen ligt en het toch niet wil lukken.
Kijken naar Farinelli doet me nu nog meer.

Ook hier blijven we niet gespaard van zorgen.
Net zijn Tamino en Pistache weer helemaal ok en lijkt het plassen van Kwekkie weer beter te gaan.
Nu maak ik me zorgen om Figaro, onze oudste asielkater.


Zijn mondje lijkt gezwollen aan de linkerkant maar door zijn voorgeschiedenis laat hij niet toe dat ik even kijk.
Hij 'plukt' zijn pelsje ook weer kaal op zijn heupjes en zijn vachtje is opnieuw heel erg plukkerig en vol pelletjes.
Gelukkig eet hij wel nog goed, zelfs nog korreltjes. Ik duim dat het meevalt en blijf hem goed in het oog houden.

Nog een oproep aan alle kattenliefhebbers!

De lente is in het land!
Joepie!!
Maar dit betekent ook dat straks de hormootjes bij de katten weer gaan oplaaien en er ook weer duizenden kittens geboren zullen worden die geen kansen op een toekomst hebben!



Daarom, als uw katje nog niet gecastreerd of gesteriliseerd is en de leeftijd van 7 maanden voorbij is, doe dit dan zo snel mogelijk!



De kleintjes die straks bij mij of bij collega's in de opvang komen hebben op die manier betere toekomst kansen en er zullen minder kleintjes nodeloos gedood worden.

Want niet overal is er kans tot opvang van de allerkleinsten (die niet in een asiel kunnen verblijven) en de beschikbare opvanggezinnen + de asiels zitten veel te gauw overvol.
Doe het voor de katten en de kittens!
Help ons ook door andere mensen te vragen hun dier te laten castreren/steriliseren.
En geniet van de wondermooie dieren die poezen zijn...
Liggend op schoot, zalig spinnend, trappelend en vol vertrouwen opgekruld met hun kopje weggestopt in je armen...
Gewoon genieten...
Chantal

maandag 2 maart 2009

Mijn klein schatteke

Oef, gelukkig snel weer beter!!





Vorige week enkele dagjes noodzakelijke rust, een serieuze keelinfectie die me rust opdrong.

De katten vonden het best fijn, al had ik zelf echt weinig energie.
Gewoon tegen me aan liggen en lekker spinnen, dat vonden ze wel super.



En dus... de zetel of mijn bed vol katten en kilo's troost.
Donderdagavond was het grootste leed gelukkig geleden want vrijdag hadden we een verwenweekendje gepland!
Enkele dagen naar Houffalize, tegen de Luxemburgse grens, om te rusten, te wandelen , te fietsen, te niksen...



Donderdagavond laat bemerkte Ludo echter dat Farinelli meer mankte dan de dag ervoor!



Hij lijkt ook veel lustelozer en slapper.

Na even wordt het duidelijk dat stappen bijna niet meer lukt.Net voor wij gaan slapen kan hij ook de krabpaal niet meer in en weent hartverscheurend.
Geen koorts, wel duidelijk pijn en ongemak.

Virus? Opstoot van zijn pootje? Ergens geforceerd?
Allemaal vraagtekentjes en dit net voor ons weekendje.
Kan papa deze extra zorg wel aan?
Terug de bench opgezet en bang afwachten...
Vrijdag besluiten we, met een bang hartje en lijsten vol instructies en telefoonnummers om toch maar te vertrekken.
Als nodig zijn we op 3 uurtjes thuis!
Maar hopelijk is hij snel weer beter!!

Ons klein bolletje...

Plots weer één en al ellende!
Plots weer een kleine sukkel!
Plots weer echte zorgen!



Gelukkig zijn de berichten vrijdagavond geruststellend.
Hij heeft een beetje gegeten en kijkt alert rond vanuit de bench.
Zaterdag lijkt het nog iets beter en zondag eindelijk goed nieuws als hij alle korrels op heeft en in de bench rondstapt.

Gelukkig!!

En dus kunnen wij ook genieten van een weekend vol Ardense buitenlucht, winterzon, lekker tafelen, kilo's modder bij het fietsen, boswandelingen zonder één mens te zien, spierpijn en heel veel lachen...

Als we thuis komen trakteert Farinelli ons op een miauwconcert.

Uit de bech vliegt hij als een wildeman onze living door, wat het ook was, virus of geforeerd pootje, het is duidelijk weer beter!!

Oef!

Vandaag genieten van 12 kattenpoezen die elk een beetje aandacht komen vragen en hun liefde met al wat ze hebben proberen duidelijk te maken...
Katten, ze zijn zalige beesten!!
Tamino en Pistache zijn trouwens helemaal hersteld van hun tandoperatie!
Beide zijn precies nog socialer en gelukkiger...
En ikke blij dat ik deze stap gezet heb.


Vanavond statistiek voor het asiel aangevuld.
Sinds 2003 vang ik moederloze kleintjes op.
Eind 2008 waren dit er al 111.
Gemiddeld verblijven ze 58 dagen in de opvang.


111 kleine spinnertjes, elk met hun eigen zorgen en problemen.

Elk met hun eigen karakter en persoonlijkheid.
Een getal om even bij stil te staan en na te denken.
En dankbaar te zijn dat ik dit kan en mag doen!
En dat mijn piepkleintjes een toekomst hebben, dankzij de vele supertoffe adoptiegezinnen!
Een warme lieve knuffel voor al mijn ex-opvangertjes!
Een dikke merci voor alle adoptiegezinnen.
Laat zeker horen hoe het gaat hé want ergens diep van binnen blijven ze toch een beetje 'mijn' kleintjes...
Lieve groetjes,
Chantal