speeltijd in de kittenopvang!

Dit is genieten!

Heerlijke tijden en zalige momenten met knuffelige en grappige kittentjes!

Ze zijn super, mijn kleine prutsen!

Fjura, Diesel, Inci en Lucky konden al naar hun eigen thuis.

Ze stellen het prima.

Ondertussen zijn ook Fleur en Frostie helemaal klaar om de grote stap te zetten.

En kleine Lisa mag straks met mama mee!

Eindelijk kan ik weer ten volle genieten van komische speelmomentjes en leuke kittenavonturen!

Eindelijk weer een huis vol leuke, vrolijke en spelende kleintjes!

Ze rennen het huis rond, zitten elkaar achterna, spelen met muisjes en balletjes en komen erna uitgeteld een plekje zoeken in onze armen.

Zo zou kittenopvang altijd moeten zijn!

En kleine katjes zouden steeds deze kansen moeten krijgen om op te groeien tot toffe en sociale kattepoezen.

Ook onze kleine Garfield speelt en rent ondertussen.

Hij is zo grappig, een modelbaby!

204 gram woog hij toen hij op 11 juli bij ons kwam.

Hij was piepklein maar dronk, pufte, plaste en ging weer flink slapen.

Ondertussen is hij bijna 4 weekjes oud.

Hij verkent zijn bench en begint te spelen. Sinds gisteren eet hij ook brokjes babycat (Royal Canin).

Hij is een echt liefje!

En ik ben supertrots op mijn lieve boumie!

Ik kan het zelf bijna niet geloven maar mijn doodziek katje speelt en spint!!

Hij was zo ziek, zo ellendig, zijn leven hing dagenlang aan een zijden draadje.

Twijfel, angst, zorgen voor dit kleintje.

Maar nu is het tij helemaal gekeerd!

Ik durf weer ademhalen, Boumie haalt het!

Hij blijft waarschijnlijk altijd wat manken maar hij heeft er niet echt last van.

Hij geniet en spint en ontdekt nu ook spelen en andere kittens.

En tranen staan in mijn ogen als ik hem de krabpaal op zie klauteren, traag maar hij geeft niet op.

Of als hij met grote vragende oogjes naast me staat, een smekende blik om eten of om een knuffel.

Volgende week controle onderzoek maar ik heb er vertrouwen in.

Wondertjes bestaan dan toch...

Donkere wolken drijven langzaam weg!

Rond 20 juni pakten dikke donkere wolken zich samen boven onze kittenopvang!

Heel donker en dreigend bleven ze er hangen...

Tot die dag leek alles zo goed te gaan, kittens en mamaatjes bloeiden, groeiden, genoten en speelden.

Het was een zalige tijd!

Super om zien hoe piepkleine babykatjes nu langzaam groter werden en de wereld om zich heen ontdekten. Hun wereldje begon langzaam aan groter te worden, ze ontdekten dat je een trap af kunt lopen en ook weer op kunt raken.

Overal waar ik was, waren de kleintjes.

Ik dacht dat het gevaar geweken was, ze werden stilaan groter...

Hoe fout kon ik zijn!!

Plots braakte Dehli, de dag erop weigerde ze alle voeding en braakte opnieuw.

Toen ook Nala begon te braken wist ik, dit zit helemaal fout!

Vanaf dat moment ging het razendsnel, uur na uur zag ik kittens ziek worden en hun krachten afnemen.

Het gevecht was in volle gang...

Vechten voor elk leventje, vechten tegen een onzichtbare maar zo dodelijke vijand die mijn huis ondanks alles toch was binnengeslopen.

Ongemerkt maar dodelijk...

Het werd een hel!

Ieder kitten werd 2 x per dag gewogen, mandjes en dekentjes werden weggegooid, liters ontsmettingsmiddel gingen erdoor alsof het niets was, pakken handschoenen en beschermende kledij vlogen erdoor, krachtvoer, vitaminen, extra vocht,...

De kittenopvang werd een belegerde basis waar niemand nog vrij mocht /kon bewegen.

Dag na dag zag ik kittens ziek worden en moest ik ze laten gaan.

Het ging zo snel, tijd om afscheid te nemen had ik bijna niet.

Kleine Dehli, speelvogel Nala, baby Maya, verlegen Bali, prachtkitten Camille, wolletje Pippo en zelfs mijn sterke en schattige Bibi verloroen de strijd...

Ik werd hopeloos en mijn moed zonk in mijn schoenen.

Zo bang dat ik ze allemaal zou moeten afgeven...

Het werden vreselijke dagen !

Gelukkig bleven alle andere kittens kerngezond!

En toen het grootste gevaar geweken leek werden Jade en Laani ziek.

Laani kreeg een gezwel op haar halsje, heel plots.

En kleine Jade had een abces op haar staartbasis.

Opnieuw grote zorgen want dit leek om iets totaal anders te gaan!

Gelukkig knapte Laani na een dagje wonderwel op!

Jade bleef sukkelen, dagelijks naar de dierenarts, dagelijkse zorg.

Ik wou zo graag dat ze het haalde, mijn kleinste meisje!

Tot die zaterdagmorgen...

Ze ging heen als een zuchtje wind, in mijn armen, bijna onmerkbaar wisselde ze het leven voor de dood...

Een bloedvergiftiging waar haar kleine lijfje niet tegen opgewassen kon zijn!

Toen, als laatste en weken na de uitbarsting van het virus, werd Boumie ziek!

Hij mankte en had hoge koorts.

Een zware infectie in zijn schoudertje, mogelijks door bacteriën die al lang in zijn lijfje rondzwierven en zich nu nestelden in dit gewrichtje.

Ook vandaag vechten we nog, Boumie en ik...

Gelukkig kwam de zon ook weer door de wolken piepen...

Na weken ongerust zijn en vechten durf ik nu weer te ademen, kan ik nu weer genieten van mijn kleintjes, geloof ik weer in de toekomst!

Vandaag weer spinnende kleintjes in de opvang!

Weer rennende en spelende kittens en zorgzame mama's

Opnieuw lachen om hun grappige fratsen, opnieuw leven, opnieuw genieten van knuffeltjes!
Zelfs al de eerste adopties van gelukkige kleine spinnertjes!

De voorbije weken waren een hel...

Een aantal van mijn baby's zullen nooit grote katjes worden maar in mijn hart blijven ze altijd hun plekje hebben!

Ik vergeet ze nooit!

Ik zie ze in de sterren aan de hemel, in het licht van de maan, in elke regenboog en in de dansende vlammetjes van de kaarsjes op onze tafel...


Dikke kus kleine schatjes...

Het verhaal van mama Snowwhite...

Een sneeuwwit poesje, achtergelaten bij een verhuis.

Ze redde zich net in een zwerfkattenkolonie waar ze ook haar kleine babytjes ter wereld bracht.

Gelukkig werd ze opgemerkt en kon ze haar kleintjes in alle rust grootbrengen binnen de veilige schoot van de kittenopvang.

Haar opvangmama Santia doet het verhaal van Snowwhite en haar 3 prachtkittentjes...

Drie kleine kittens ,zo klein en freëel.

Maar samen met hun mooie witte mama zo’n mooi geheel!

Mama moest even wennen aan al die aandacht en beweging om haar heen. Mensen die haar strelen, mensen die haar lief hebben!

En die zorg dragen voor haar kittens.

Handen die strelen, die zorgen, en die niet wegjagen.

Ze keek toe hoe we haar kleintjes elke dag hielpen verzorgen en wegen en liet het met veel plezier toe.

Ons kleinste kitten werd gedoopt tot Sky. Met haar mooie heldere witte pelsje en haar oogjes zo mooi en puur.
Haar zusje, en ook het grootste kitten van het nest, werd gedoopt tot Angel en ze is haar naam meer dan waard, ze is zo lief en vrolijk.

En dan was er nog het derde zusje, een praaltje. We noemen haar Bo, haar witte streepje op haar hoofdje betovert iedereen.

Alles liep vlot, we hadden drie vrolijke, gezonde kittens, tot plots 3 weken verder.
Ons Bo’ke werd wat ziekjes en zat er futloos bij. Komt wel goed dachten we, we geven ze haar pilletjes zoals voorgeschreven. Maar toen kwam ook onze kleine Sky erbij.

Hun gewichtjes slonken, hun fut helemaal weg. Grote paniek!

Terug dierenarts.

Twee dagen later doet Sky het nog niet goed. We rijden vlug naar Brugge, Chantal tegemoet. Ze krijgt er alle zorgen en liefde.
Maar nog die avond gaat de telefoon. Op m’n schermpje zie ik Chantal staan, m’n hart gaat al tekeer. Ik wil het eigenlijk niet weten, zou m’n kleine Sky gestorven zijn?

Met pijn in het hart hoor ik hoe kleine Sky haar gevecht heeft opgegeven. Ze is rustig weggevlogen naar het grote kattenparadijs...
Ze is er waarschijnlijk wel gelukkig. Het mocht gewoon niet zijn!

Mama Snowwhite verstond het even niet.

Twee? Waarom geen drie?

Bo herstelde en kwam in gewicht wat bij.

Wij opgelucht en blij!

Maar toen sloeg het noodlot nog eens toe.

Wankelend en bevend kwam Bo naar me toe.

Ik lachtte het weg en kuste haar snoet. Maar het bleef maar duren!

Terug naar dierenarts en de diagnose klonk hard.

Iets mis met kleine hersenen. Maar we gaven het niet op. Met alle steun van Chantal gingen we door.

En met antibiotica hielpen we haar er een klein beetje door. We maakten een harnasje en hielpen haar lopen.

We sterkten haar aan met extra voeding en bezochten een tweede dierenarts.

Die besloot om mee te vechten.

Ze kreeg vitamine B en doet het nu tamelijk goed!

Ook onze lieve Angel wist er een beetje van, maar deze flinke sterke meid kan er wel wat van. Die vier sterke pootjes dragen mooi haar gewicht. Soms wel wat onhandig, maar voor niets dat ze zwicht!

En kleine Bo doet zo haar best.

Probeert vooruit te geraken.

Ze weet waarvoor ze vecht!

Na een poosje spelen, komt ze uitgeteld een dutje bij ons doen.

Het is zo’n lieve meid. Ze vraagt gewoon veel tijd!

Ons Angeltje heeft al zoveel meegemaakt. Reeds een kittenleventje verspeeld.

We wensen haar nu al het geluk toe en hopen dat ze vlug een thuis krijgt, met heel veel liefde en zorg.

En als het even kan , zou het zo prachtig zijn als ze samen met haar mama kan verhuizen!
Na alles wat gebeurd is hebben ze zo’n mooie band!

Betoverende Angel en mama Snowwhite stellen het prima!

Ze zijn helemaal klaar voor een nieuwe start, een eigen toekomst!

Kleine Bo vraagt blijvende zorgen maar ze vecht en vecht.

Ze geniet van haar leventje, al is het met beperkingen.

Zij blijft in haar opvanggezinnetje wonen.