Mijn klein schatteke

Oef, gelukkig snel weer beter!!

Vorige week enkele dagjes noodzakelijke rust, een serieuze keelinfectie die me rust opdrong.

De katten vonden het best fijn, al had ik zelf echt weinig energie.

Gewoon tegen me aan liggen en lekker spinnen, dat vonden ze wel super.

En dus... de zetel of mijn bed vol katten en kilo's troost.

Donderdagavond was het grootste leed gelukkig geleden want vrijdag hadden we een verwenweekendje gepland!

Enkele dagen naar Houffalize, tegen de Luxemburgse grens, om te rusten, te wandelen , te fietsen, te niksen...

Donderdagavond laat bemerkte Ludo echter dat Farinelli meer mankte dan de dag ervoor!

Hij lijkt ook veel lustelozer en slapper.

Na even wordt het duidelijk dat stappen bijna niet meer lukt.Net voor wij gaan slapen kan hij ook de krabpaal niet meer in en weent hartverscheurend.

Geen koorts, wel duidelijk pijn en ongemak.

Virus? Opstoot van zijn pootje? Ergens geforceerd?

Allemaal vraagtekentjes en dit net voor ons weekendje.

Kan papa deze extra zorg wel aan?

Terug de bench opgezet en bang afwachten...

Vrijdag besluiten we, met een bang hartje en lijsten vol instructies en telefoonnummers om toch maar te vertrekken.

Als nodig zijn we op 3 uurtjes thuis!

Maar hopelijk is hij snel weer beter!!

Ons klein bolletje...

Plots weer één en al ellende!
Plots weer een kleine sukkel!
Plots weer echte zorgen!

Gelukkig zijn de berichten vrijdagavond geruststellend.

Hij heeft een beetje gegeten en kijkt alert rond vanuit de bench.

Zaterdag lijkt het nog iets beter en zondag eindelijk goed nieuws als hij alle korrels op heeft en in de bench rondstapt.

Gelukkig!!

En dus kunnen wij ook genieten van een weekend vol Ardense buitenlucht, winterzon, lekker tafelen, kilo's modder bij het fietsen, boswandelingen zonder één mens te zien, spierpijn en heel veel lachen...

Als we thuis komen trakteert Farinelli ons op een miauwconcert.

Uit de bech vliegt hij als een wildeman onze living door, wat het ook was, virus of geforeerd pootje, het is duidelijk weer beter!!

Oef!

Vandaag genieten van 12 kattenpoezen die elk een beetje aandacht komen vragen en hun liefde met al wat ze hebben proberen duidelijk te maken...

Katten, ze zijn zalige beesten!!

Tamino en Pistache zijn trouwens helemaal hersteld van hun tandoperatie!

Beide zijn precies nog socialer en gelukkiger...

En ikke blij dat ik deze stap gezet heb.

Vanavond statistiek voor het asiel aangevuld.

Sinds 2003 vang ik moederloze kleintjes op.

Eind 2008 waren dit er al 111.

Gemiddeld verblijven ze 58 dagen in de opvang.

111 kleine spinnertjes, elk met hun eigen zorgen en problemen.

Elk met hun eigen karakter en persoonlijkheid.

Een getal om even bij stil te staan en na te denken.

En dankbaar te zijn dat ik dit kan en mag doen!

En dat mijn piepkleintjes een toekomst hebben, dankzij de vele supertoffe adoptiegezinnen!

Een warme lieve knuffel voor al mijn ex-opvangertjes!

Een dikke merci voor alle adoptiegezinnen.

Laat zeker horen hoe het gaat hé want ergens diep van binnen blijven ze toch een beetje 'mijn' kleintjes...

Lieve groetjes,

Chantal