Zaterdagavond, ik geniet van een spinnende Figaro. Hij komt nu opnieuw knuffelen en tegen me aan 
liggen, hardop ronkend.
Dit is waar het allemaal om gaat...
Dan telefoon, of ik plaats heb voor een kleintje?
Gevonden in het parkje, piepend en duidelijk totaal overstuur.
Geen mamapoes, geen andere kittens in de buurt, het kleintje komt naar mensen toe gelopen.
We twijfelen niet, dit kleineke heeft ons nodig! 
En zo komt Rhana bij ons terecht, benieuwd om zich heen kijkend, miauwend , 6 weekjes oud en 760 grammetjes zwaar!
Een echt schatteke!
Maar zondag lijkt het helemaal fout 
te gaan!
Rhana eet bijna niet meer en braakt constant. Ze heeft spuitende diarree.
Ze is niet meer levendig en speels maar ligt slapjes in haar mandje, haar oogjes staan dof.
Ze piept zachtjes als ik tegen haar praat.
En ik word bang, ik wil dit kleintje niet kwijt .
Ik snap niet wat er gebeurt.
Plots is het alle hens aan dek!
Rhana moet het halen!
Dus bijna hele nacht in de weer, steeds weer kijken, medicatie geven en de nodige zorgen toedienen, haar geruststellen.
Tegen de ochtend lijkt ze gelukkig stukken beter, ze braakt niet meer!
Ze spint zelfs zachtjes en kijkt me met haar pientere oogjes aan.
Ik duim en duim...
Maar het gaat super!
Vandaag is ze weer tiptop!
Ze speelt, rent haar kooitje rond en miauwt hartverscheurend om aandacht (en dan haal je het natuurlijk...).
Ook eten gaat weer stukje beter!
Oef, het lijkt de goede kant uit te gaan!
Dit verdient ze, mijn kleine lieverd.
Ze is ongelooflijk mensgericht, doet niets liever dan kroelen en dicht tegen je aan kruipen.
Een echte knuffel!!
En een superlief kattinnetje...
Groetjes,
poezenmama Chantal en kleine Rhana
Geen opmerkingen:
Een reactie posten